Polskie prawo zna dwie instytucje interpretacji przepisów prawa: interpretacje przepisów prawa podatkowego oraz mniej znane interpretacje przepisów prawa uregulowane w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (dalej: „USDG”).

W art. 10 oraz 10a USDG ustawodawca uregulował instytucję pisemnej interpretacji przepisów, z których wynikają obowiązki świadczenia przez przedsiębiorcę danin publicznych oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne. USDG nie definiuje pojęcia daniny publicznej. Termin ten definiuje ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych. Zgodnie z nią daniny publiczne to podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

Co do zasady w sprawach interpretacji przepisów prawa podatkowego właściwym organem będzie minister właściwy do spraw finansów publicznych. Z kolei w sprawach interpretacji przepisów dotyczących składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych właściwym organem będzie Zakład Ubezpieczeń Społecznych. W sprawach opłat abonamentowych za używanie odbiorników radiowych i telewizyjnych właściwym organem będzie Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji.

Udzielenie interpretacji następuje w drodze decyzji, od której przysługuje odwołanie do samorządowego kolegium odwoławczego. Wniosek o wydanie interpretacji podlega opłacie w wysokości 40 zł. Interpretację wydaje się bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 30 dni.

Interpretacja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, jednakże przedsiębiorca nie może być obciążony jakimikolwiek daninami publicznymi, sankcjami administracyjnymi, finansowymi lub karami w zakresie, w jakim zastosował się do uzyskanej interpretacji. Interpretacja jednak jest wiążąca dla organów administracji publicznej lub państwowych jednostek organizacyjnych właściwych dla przedsiębiorcy i może zostać zmieniona wyłącznie w drodze wznowienia postępowania.

Porównując obie instytucje należy stwierdzić, że przepisy Ordynacji podatkowej stosuje się do interpretacji, których wydania żąda przedsiębiorca, w takim zakresie, w jakim zagadnień tych nie reguluje sama ustawa o swobodzie działalności gospodarczej.

W doktrynie prawa podatkowego wskazuje się, że przepisy art. 10 i 10a USDG mają charakter przepisów szczególnych w stosunku do przepisów działu II rozdziału 1a Ordynacji podatkowej, które mają charakter przepisów ogólnych.

Różnice między rozwiązaniami przyjętymi w USDG oraz w Ordynacji podatkowej są liczne oraz istotne (zakres podmiotowy, przedmiotowy, kwestia różnych organów uprawnionych do wydawania  interpretacji, a także kwestia samej treści wniosku).